29 Ocak günüydü gidişin
Kulağımda hala yemin edişin
Kaç yürekte sayılır günlerin
Özledik be kardeşim

Geceler karanlıktır
Nöbetler yalnızlık
Elbet biter bu askerlik
Özledik be kardeşim

Kaç gün geçti gurbette
Herkes yol gözler sılada
Hep ağlanır mi nöbette
Özledik be kardeşim

Al bayrak dikilir çatıya
Sahip çık sen bi vatana
Asi olma anaya
Anan da yol gözler kardeşim

Günler biter hasret büyür
Düşman güler dost ağlar
Sevdiğin hep seni anar
Hasret büyüdü be kardeşim

Ne aşklara, ne ayrılıklara tanık olmuşsundur kim bilir,
Kaç semtin ıslanmıştır gözyaşlarıyla,
Mutluluktan, Ayrılıktan...
Kaç gönüle dokundun söyle?
Gönüller de kadehler gibi birleşti mi yamacında?
Yoksa kırılıyor muydu kadehler dünya dönerken?
Bira şişesi gibi duvarlara mı, yerden yere mi vurdular? 
Büyük bir yürek taşırken içinde,
Kullandılar mı seni?
Kullandın mı ya da?
Hain miydi herkes?
Yoksa sen miydin riyakar olan?
Mecbur muyduk İstanbul sana?
Yoksa mecbur mu ettin bizi aşka?
Bak tütün kokuyor sokakların.
Keyiften yakılan bir sigara mıydın?
Yoksa kederden mi içtik?
Özlem miydin?
Yoksa özleyen mi?
Aşk mıydın ?
Yoksa aşka yuva mı?
Söylesene!
Ne hükmün var bünyelerde?
Bu kadar özel olan ne?
Nesin sen İstanbul?
Söyle kimsin?

Askerde yazmış bulundum😊

Maviye, 
Maviye çalar gözlerin, 
Yangın mavisine.
Rüzgarda asi, 
Körsem, 
Senden gayrısına yoksam, 
Bozuksam, 
Can benim, düş benim, 
Ellere nesi? 
Hadi gel, 
Ay karanlık...

İtten aç, 
Yılandan çıplak, 
Vurgun ve bela
Gelip durmuşsam kapına
Var mı ki doymazlığım? 
İlle de ille
Sevmelerim, 
Sevmelerim gibisi? 
Oturmuş yazıcılar
Fermanım yazar
N'olur gel, 
Ay karanlık...

Dört yanım puşt zulası, 
Dost yüzlü, 
Dost gülücüklü
Cigaramdan yanar.
Alnım öperler, 
Suskun, hayın, çiyansı.
Dört yanım puşt zulası, 
Dönerim dönerim çıkmaz.
En leylim gecede ölesim tutmuş, 
Etme gel, 
Ay karanlık...

Seni düşünmek güzel şey, ümitli şey.

Dünyanın en güzel sesinden en güzel şarkıyı dinlemek gibi bir şey.

Fakat artık ümit yetmiyor bana,

ben artık şarkı dinlemek değil,

şarkı söylemek istiyorum...

Nazım Hikmet 

Çay bardağında 
Bırakılan dudak payı
Kadar bile
Uzak kalamam
Gözlerine

Yakın olsun isterim
Ellerime ellerin
Yanındaki beton binaya
Yaslanması gibi
Köhne bir evin

Seni bir çivi
Gibi çaktım
Çünkü beynime
Ve toplayıp
Bütün kerpetenleri
Attım denize

Yüreğini bana bırak sevdiğim
tadında kalsın herşey
mavi kalsın sahaflar
büksün boynunu eski dergiler
git
menzilden alınmış seherlerin var yaşanacak
sesin var
bahar gibi akan yüreklere
umutların
göğün var senin yıldızlarla dolu
git

eylül gözlerin var senin
zümrütten

adında nilüferler yaşar
yüzünde ay doğar
alnında zührem parlar engin mavilerden
yeşil doruklara şarkılar kondurursun

gölgesini öpmeye gelirim akşamüstü
hatıralarının
git

uğrunda ölecek köleyi
bir bıçkın kader vuruşuyla tarumar
bırak yüreğini bana sevdiğim
uğultusu olurum kıyametin
çırpınışı çaresizliğin
kanadına tutunurum umudun
ve gittiğin yollara
boyun büker
yetim yetim bakarım

git sevdiğim

gözün kalmasın arkada

sen gidince adını bestelerim
binbir makamda

git sevdiğim
git sevdiğim

Acı çekmek özgürlükse 
Özgürüz ikimizde 
acılardan artakalan 
işte o bakışlarmış 
kuğu diye gözlerimde 
gün batımı bulutlarmış 
yalanmış hepsi yalan 
savrulup gitmek varmış 
ayrı yörüngelerde

Kimsesizdi asilligin

Kimsesizdi asilligin
Soyu tukenmis masal kuslari gibi
beklerdin beni dukkanlarin onunde
sokak koselerinde...

Kimse sigamazken kendi gecesine
sen kapilarin onundeki
sahipsiz dalginliga vurulurdun

Cok iyi bildigin bir meyhaneydi dunya
duslere karsi yasanan...

Tehlikeliydin, kimsesizdi asilligin
en kirli yerde
arardin sevgiyi...
en dipte...

Hayatin en unutulmus yerinde...

Kimin bu hüzün? 
Benimse eğer neden içim titriyor hep? 
Seninse eğer ne işi var bende? 
Gel bir gece yarısı, al hüznünü
Gel, geceye bile söylersem namerdim, gel! ..